سلام
وقتتون بخیر
هفت ماهی میشه که با خودم قرار گذاشتم وارد رابطه‌ای نشم. برای اینکه خودمو بهتر بشناسم و به ثبات برسم. چون قبلا به خاطر زخم‌هایی که داشتم وارد روابط اشتباه میشدم.
تا دو هفته‌ی پیش شخصی که سالها پیش برای شناخت و دوستی سمتم اومده بود ،پیداش شد. اون شخص رو دیدم و میدونستم اینکه انتخاب رو کردم برای کم انرژی بودنم و ترس‌هامه..
دوهفته با هم در اتباط نزدیک بودیم و مدام حال روحیم بدتر شد! کم انرژی تر شدم. با اینکه بهم توجه می‌کرد و همراهم بود ،حال روحم خوب نبود.
متاسفانه لغزش داشتم و نتونستم نه بگم، رابطمون خصوصی‌تر شد! دچار تناقض شدم!!
باهاش درمیون گذاشتم و قبول کرد رابطه‌ی جنسی نداشته باشیم. و خواست اجازه بدم رابطه پیش بره تا همدیگرو بشناسیم. ولی با مرور زمان و گذشت دو هفته انرژی که داشتم کمتر شد و متوجه میشدم تو رابطه حضور ندارم و اصلا خودم نیستم!
اینبار کاملا واضح گفتم با این روند هم به تو دارم اسیب میزنم هم به خودم.
و بهم گفت سخت میگیری و اجازه نمیدی زندگی پیش بره!
از صحبت‌های آقای قورچیان و دیگر عزیزان و با توجه به شناخت خودم و مسیری که تا به الان پیش رفتم ،میدونم به تنهایی نیاز دارم. برای به ثبات رسیدن شخصیتم و اینکه واقعا متوجه شدم نمیتونم با اون آدم رابطه برقرار کنم و مثل این میمونه که دارم اون شخص رو دنبال خودم می‌کشونم! 
تنهایی رو به تازگی تجربه کردم و دوماهی میشد که از تنهایی و خلوتم برای بهتر شدنم و بهتر زندگی کردن استفاده می‌کردم.
ازتون می‌خوام راهنماییم کنید. این از سخت‌گیری منه؟ یا دارم درست انتخاب می‌کنم و واقعا نیاز نیست اجازه بدم اون فرد تو زندگیم باشه، با توجه به اینکه آدم خوبیه ولی هم انرژی نیستیم؟