masal 2 سال قبل
سلام و وقت بخیر سوالم اینه که نور و رشد خیلی زیاد فقط بعد از تاریکیها و برگشت از گناههای زیاد اتفاق میفته؟ یعنی کسی که خیلی گناه نکرده خب بالتبع تاریکی زیادی رو هم بابت گناهاش تجربه نمیکنه که بعدش نور زیادی رو ببینه پس یعنی باید بره تو تاریکی گناههایی که نکرده تا به نور برسه؟! چطوری میشه بدون گناه به نور رسید؟ البته که هر انسانی همیشه خطا داره ولی انگار اون نور زیاد فقط از مسیر گناه کردن و بعد ترک اون گناه و تحمل تاریکیش بدست میاد!!!
لطفا اگه جواب میدید بیشتر توضیح بدید
مدیر سایت 2 سال قبل
با سلام
دوست عزیز این نظریه که باید تا عمق تاریکی ها رفت تا به نور و روشنایی رسید را بعضی از بزرگان روانکاوی مانند پروفسور یونگ مطرح کرده اند و به آن اعتقاد کامل داشتند حتی ایشان مراجعین زیر ۳۰ سال سن را نمی‌پذیرفتند و اعتقاد داشتند تا انسان به نیمه عمر خود و شکست معنایی نرسیده باشد آمادگی دریافت کمک و روانکاوی و کوچینگ را ندارند.
اما در نظریات دکتر فرانکل مهم نیست که انسان در چه مرحله‌ای از زندگی یا سنی باشد مهم این است که فرد در پی معنای درستی از زندگی باشد و آن را بیابد تا بتواند راه درست زندگی کردن را بیابد.
این نظریه و دیدگاه کاربردی تر و معناگرایانه تر می‌باشد چرا که مثلا یافتن معنا برای یک جوان ۱۹ ساله که تجربه خاصی از زندگی ندارد بسیار مهم تر است تا آنکه در پی تاریکی باشد و باعث صدمات به خود و جامعه شود.
در نهایت هر دو مسیر از یک گذر که معناگرایی و شفای زخم هاست عبور میکند و نه این که فردی چون به نیمه عمر و اوج تاریکی و شکست رسیده باشیم ارجحیت دارد و نه این که چون فردی تاریکی در زندگی ندیده است باعث عقب افتادگی در مسیر میشود.
مهم طی مسیر و پایداری در آن است
چون هر انسانی مسیر منحصر به فرد خود در زندگی را دارد و باید مسیر خود را طی کند نه اینکه از مسیر زندگی دیگران تقلید کند یا با خود مقایسه انجام دهد.
موفق باشید.
