سلام لطفا منو راهنمایی کنین ک خود واقعیمو بشناسم و بفهمم این احساس و علاقه ای که دارم چیه واقعا …
دختری هستم ۳۴ ساله سه سال پیش پسر فامیلمون برای شغل و کارشون اومدن شهر ما نسبت فامیلی ما نزدیکه بهمین خاطر در منزل ما سکونت پیدا کردن و تا جاگیر شدن حدودا ی چند ماهی نزدیک یکسال بطور مداوم خونه ما بودن ، من هیچوقت ازش خوشم نمیومد و خیلی هم باهاش صمیمی نبودم اما مث برادرم هرکاری داشت براش انجام میدادم و رسیدگی میکردم دیر میومد خونه خودم براش سفره غذا رو میکشیدم همه چی عادی بود تا ی روز تو جمع خونوادگی ک نشسته بودیم چشامون بهم گره خورد شاید اون هیچ قصد و نیتی نداشت اما من روترس  عجیبی گرفت و ازون ب بعد نتونستم باهاش ی کلمه حرف بزنم و ازش فرار میکردم دست خودم نبود ذهنم این فکرو بهم القا کرده بود ک شاید اون بهم حسی داره اینا گذشت تا یک روز منی ک ازش فراری بودم مجبور شدم همراه خونواده با ماشین اون جایی بریم اون راننده بود و من هم پشت سرش نشسته بودم باز چشمای توی آیینه و آهنگای عاشقانه ی ضبط صوت ماشین ذهن و دل منو بهم ریخت و کنترل احساساتم رو از دست دادم و چشام خیس شدن و لو رفتم پیشش و فهمیدم ک عاشقش شدم و بهش علاقه مند شدم و من وابسته ش شده بودم وابسته دیدنش چون اصلا اهل حرف زدن و مکالمه با هم نبودیم فقط دوست داشتم هر روز ببینمش … اما وقتی فهمیدم ک عاشقش شدم عذاب ها و رنج های من شروع شد و باید این احساس رو خفه میکردم سرکوب میکردم … دیگه شروع شد شب نخوابیدنا و تا صب بیدار موندن هام همش فکر همش اضطراب همش ترس روحم در عذاب بود جنگ بین دل و عقل ی طرف حال برزخی معلق بین هوا و زمین بودن سردرگمی تشویش پریشونی و سرکوفت ها و سرزنش های خودم بخاطر این انتخاب …. آخه از دو دنیای متفاوتیم من تم مذهبی و سنتی اون ن ؛ اون اهل دوستی با جنس مخالف اون ن ؛ مقید به واجبات نبودن و چند سال از من کوچتر بودنش و ترس از سرکوفت شنیدن از خونواده باعث شد من فقط این درد رو همیشه با خودم حمل کنم و عین ی راز پیشم بمونه … وابستگیم بهش کمتر شده چون کمتر خونمون رفت و آمد میکنه دو سه هفته ای یبار میاد و اومدنش هیچ ربطی بمن نداره و میاد چاق سلامتی با خونواده در حد یکی دو ساعت اما من هنوز باین هم دلخوشم اینکه هنوز تو شهرمونه و گاهی از کنار محل کارش ک رد میشم و ماشینشو میبینم پارکه خوشحال میشم …. ی نکته اون وقت ک اوایل خونمون بود من رفتم کربلا اومدنی ی تسبیح سوغات واسش اوردیم و هنوز ک هنوزه به آیینه ماشینش آویزونه و من وقتایی میاد چک میکنم ببینم هستش هنوز یا ن … خیلی دارم خودمو گول میزنم ؟ من هیچ وقت روی خوش بهش نشون ندادم برعکس همیشه رفتارمعکوس داشتم چون میترسیدم از برداشت اطرافیان و اینکه خونواده م بفهمن یا خونواده ی اون بفهمن و تازه وانمود کردم ک دل خوشی ازت ندارم و هیچوقت بهش عشقمو بروز نکردم و ازش فرار کردم